تکثير زعفران از طريق بنه که به اشتباه پياز گفته مى‌شود، صورت مى‌گيرد. بنه‌هائى که براى کاشت انتخاب مى‌شوند از فندق بزرگ‌تر و از گردو کوچک‌تر و وزن آنها ۸ گرم به‌بالا و داراى جوانه انتهائى سالم و بدون پوسيدگى است، هر چه بنه درشت‌تر باشد محصول به‌دست آمده مرغوب‌تر و عملکرد سال‌هاى ابتدائى کشت بيشتر خواهد بود. به‌همين دليل معمولاً بنه‌ها را از مزارع ۳ تا ۴ ساله انتخاب مى‌کنند. بنه زعفران در سال‌هاى بعد، بنه‌هاى ديگرى به‌وجود مى‌آورد به‌طورى که در سال‌هاى هفتم تا دهم به‌صورت گروهى از بنه‌هاى ريز و درشت متراکم در مى‌ايند. در هر صورت هنگاميکه برگ‌ها کاملاً خشک شدند (از اواسط خرداد ماه) بنه‌ها را از خاک در مى‌آورند که معمولاً به دو روش انجام مى‌گيرد:

روش اول به‌نام خشکه‌کن است، به‌اين صورت که بنه‌ها را به‌وسيله بيلچه يا خيش از زمين خارج در مى‌آورند. روش ديگر را پياز ترکن گويند که زمين را آبيارى و پس از گاورو شدن، بنه‌ها را از زمين خارج مى‌کنند که در اين روش بنه‌ها کمى مرطوب خواهند بود. از اين روش زمانى استفاده مى‌گردد که کاشت سريع و بلافاصله مورد نظر باشد زيرا انبار کردن پياز مرطوب نياز به مراقبت‌‌هاى ويژه دارد.

نگهدارى پيازهاى خشکه‌کن معمولاً به‌اين‌صورت انجام مى‌شود که بنه‌هاى درشت و سالم را جدا نموده و در انبارهاى خشک و داراى تهويه مناسب تا ارتفاع ۲۰ تا ۳۰ سانتى‌متر انباشته و تا اواخر تابستان (مرداد و شهريور)، که زمان کاشت است، نگهدارى مى‌کنند. براى جلوگيرى از هر گونه آلودگى قارچي، پيازها را با سموم قارچ‌کش مانند بنليت و سولفات مس ضدعفونى مى‌کنند و به‌هنگام کاشت، غلاف قهوه‌اى رنگ روى آن را جدا مى‌کنند به‌طورى که آخرين لايه روى پياز بماند.